Evreni şöyle bir gözlemlediğimizde karşımıza muhteşem bir nizam ve intizam çıkacaktır. Bedenimizi incelediğimizde de aynı düzen ve intizamı görürüz. Evren ve insan arasındaki koparılamaz bağları kuran ve bize de fark ettirmeye çalışan kitabımız Kur'an'da da aynı düzen ve intizamı görmek mümkündür. Evrendeki yaratılışta müthiş bir yasalar bütünü vardır.

Olmayacaktı hani hiçbir şeyimiz. Ki zaten hiçbir şey bize ait değildi hani. Dünya yanacaktı ve içinde bir kalbur samanımız olmayacaktı. Çer çöp biriktirme peşinde olmayacak, tamah etmeyecektik fazlasına. Yükümüz hafif, kalbimiz ferah, ayağımız seri, kolumuz kavi, yolumuzdan emin olacaktık. Çocukluk ve gençlik hafifliğini devam ettirecektik hayatımızın geri kalanında.

Rahme düşen sevgidir. Sevgi ve şefkatten (Rahman isminden bir zerre) müteşekkil bir ortam, tohumu büyütür ve insanı meydana getirir. Bizi doğuran sevgidir. Sevgi, bütüne ait olduğumuzu sürekli hatırlatır. Sevgi ve merhametin zerresi bile yüreğimizde varsa, güzelliğin ve estetiğin “bütün”de olduğunu biliriz. Hiçbir şey Sevgi ve Merhamet kadar dolaysız ve doğrudan sarmaz bizi.

''İçimin tünellerine girer girmez bir fener alıyorum elime... Buralar çok karışık. Kaç defa geldim. Gene de hep kayboluyorum...'' diye ifade ediyor Elif Şafak, "Siyah Süt" romanında. Ve bu ifade yabancı da gelmiyor bana... Tanımak istediğim "ben"le kucaklaşmama, ona bir kez daha merhaba dememe bir nebze tanıklık ediyor...

“Günaydın!” dedi küçük kız salondaki saksının içinde boy veren gelinciğe bakarken. Önce ne olduğunu anlayamamıştı. Yıllardır yeşil, büyük yaprakları olan, kendi halinde bir saksı çiçeğiydi. Oysa şimdi kocaman yeşil yaprakların arasından başını yukarıya uzatmış olan, kırmızı renkli bir çiçek daha vardı.

Yunus, Sakarya yakınlarında Sarıköy’de doğmuştur. Çocukken mektebe verilmiş ama ne yazık ki alfabeyi sökememiş, okumaya dili dönmemiştir. En sonu hocasına, Elif okuduk ötürü Pazar eyledik götürü Yaradılmışı hoş gördük Yaradandan ötürü deyip mektepten ayrılmıştır.

"Hayat bir oyundan ibarettir." Bu sözü çok sık duyar ve söyleriz. Elbette bu sözü bizlere söyleten etken dünyamızda yaşanan oyun tadındaki gerçeklerdir. Bu oyun tadındaki gerçekler kimi zaman sanat ve ne yazık ki çoğu zaman da savaş biçiminde servis edilmekte. Bu oyun tadındaki gerçeği hayal kurarak canlandırmak ve sizlerle paylaşmak istedim.

Bu günlerde, duygusallığım artmış vaziyette; kimileyin, dokunulsam ağlayacağımdan korkuyorum. * * * * * Bir zaman önce, proje taslaklarım arasına bir madde eklemiştim: İnziva. Bu hafta tam zamanı, dedim kendi kendime; ancak, birkaç sakınca vardı:

Başarmak istiyoruz. Sıkı çalışarak da isteğimizi açığa çıkarıyoruz. O yolda ilerlemek ama daha hızlı nasıl ilerleyebiliriz? Başarıya daha süratle yaklaşmanın çareleri var mıdır? Konuyu açarken aşağıdaki satırları tartışarak vaktinizi zayi etmeyeceğiz: a) Erken uyanmak b) Günün programını çıkarmak c) İyi bir hazırlık d) Takip listesi oluşturmak

Bir insan için Mekke ve Medine’yi ziyaret etmek, o insanın miladıdır. Kâbe’yi gören bir insanın “Ben yine eski benim, hiç etkilenmedim” demesi imkânsız denilebilecek bir durumdur. Çok şanslıyım ki, ilk kez ve üç kez çok genç yaşta ve Ramazan ayında nasip oldu.

Haylidir çılgınca uygulamalar yapmadığımı gözlemliyorum. Birtakım değişikliklerin yapılması uygun olabilirdi. Ve "Haftanın Projesi"ni belirliyorum: "Speaking Only English" Her yerde ve herkesle İngilizce konuşulacaktır. (Çok özel durumlarda, günlük en çok 100 Türkçe kelime kullanılabilir.) Böyle bir uygulamaya bir anda yeltenmek, çok zor olabilirdi.

“Eğer ölümden sonra hayat yoksa, hayatın kendisi ölümdür” der Tolstoy. Çoktandır bu sözün anlamını düşünüyordum. Ama babam, bir Çehov hikayesi gibi bitirip gittiğinde bu sürgün hayatını sözün anlamını kavramaya başladım. Bir Çehov hikayesi gibi yaşayıp, bir Çehov hikayesi gibi öldü babam. Olağanüstü hiçbir şey yaşamadı. Yada hayatındaki hiçbir şeyi olağanüstü bir hale getirmedi.

İran, doğunun gizemli ve gururlu ülkesi. İmparatorluklar kurmuş, devletsiz kalmamış, dünya medeniyetine katkısı büyük bir millet. Kimi devletlere göre şer üçgenine dahil tehlikeli bir ülke, kimine göre dünyadaki emperyalist güçlere karşı dik duruşun sembolü, bazılarına göre de geri kalmış bir üçüncü dünya ülkesi. Tam bir kapalı kutu.

Bilim ve teknolojinin gelişmesi, insanın doğayla mücadelesini bir yandan kolaylaştırırken, diğer yandan bu savaşta kendine yenilmesini de hızlandırmıştır. Kişinin kendine yabancılaşmasının derinleşmesi olarak açıklayabileceğimiz bu sorun, aslında çoğumuzun şu ya da bu şekilde mağlup olduğu bir cephede kendini göstermektedir.

Okuduğum okul binası ile ev arası ulaşım, yaya olarak yarım saati aşıyor. Aynı mahalleyi paylaştığımız arkadaşlar genellikle, bir araca biniyorlar; bense, bunu bir fırsat addedip, kulaklıkları kulaklarıma takarak, müzik ve benzeri işitsel yapıtlar dinlemeyi tercih ediyorum. Ancak kışın, bulunduğumuz il olan Konya'nın iklimi sert oluyor.