En son mesajımda bu sıcak havalarda nasıl kitap fuarına gideceğim demiştim ve sizlerden dua istemiştim.Allah'ım cc ne kadar mübarek kulları varmış ki onların duaları sayesinde kitap fuarına gittiğim gün bardaktan boşanırcasına Rahmet yağdırıldı.Ne diyeyim bizi bizden ziyade düşünen seven bir Rabbimiz var Elhamdulillah.
Evet değerli abheri maşukuna kavuşan aşık misali, insan kitaplarla, kitapseverlerle buluşunca, tarifi bilenlere malum bilmeyenlere izahının zor olacağı bir haz yaşıyor. Havanın sıcak olmasıymış, gidilen mesafenin uzak olmasıymış vs ne kadar olumsuz şeyler varsa insan dostları ile buluşunca hepsini unutuyor.
Bu arada serzenişte bulunmakta bir cihette haklı olsanızda, o hazinelerden çıkan cevherleri bu sitede sizlerle paylaşmaya gayret gösterdiğimizden küçük kusurumuzu telefi etmiş oluruz inşallah.
Fuara gittiğim gün sabah yaşadığım bir olay;
Kitap fuarına gitmek için akbilime bakiye yükletmek üzere büfeye gittiğimde Karadenizli olan büfe sahibi arkadaş yaşlı bir amca ile hararetli hararetli tartışıyordu. Yaşlı amca namaz kılan birinin kendisinin hakkını yediğini, tüm namaz kılanların aynı olduğunu, eliyle büfenin karşısındaki camiyi (Maltepe Merkez Camii, Cumhuriyet döneminden sonra yapılan üçüncü büyük camidir.) işaret ederek böyle bir caminin burada gereksiz olduğunu, kendisinin asla camiye gitmeyeceğini falan filan vs bir sürü hezeyanlar savuruyordu.
Buna karşılık büfedeki eleman amca işine gücüne bak Ramazan Ramazan beni gıybete günaha sokma kim sana yanlış yaptıysa meseleni onunla hallet neden namaz kılan herkesi aynı kefeye koyuyorsun diyordu.
Büfeciden, ithamlarına destek bulamayan başında kasketi elinde bastonu olan amca bu sefer bana dönerek aynı herzeleri anlatmaya başlayınca az önceki konuşmalardan ikna olmaya niyeti olmayan amcayı bari ilzam edeyim dedim. Amca sen rahat ol .Son durak kara toprak, hayatta iken gelmezsen camiye ölünce mevtanı getirirler musalla taşına diyince seninki Besmele duymuş şeytan gibi arkasına bakmadan hızlı adımlarla, gitmeyeceğim işte gitmeyeceğim diyerek uzaklaştı oradan.
Bi müddet orada camiyi seyrettim, Rabbime şükrettim iman nimeti, hidayet nimeti ile bizleri serfiraz ettiği için o amcayada üzüldüm bir ayağı çukura girmiş hala neyin sevdasında Allah hidayet etsin bizleride hidayetinden ayırmasın.
Bu olayı yaşayınca Ezan Hadi Ezan isimli konu başlığı geldi aklıma birde Cüneyd Suavi'nin Hayatın içinden isimli eserinde kaleme aldığı yeşil elbise isimli hikayesi:
Ezan hadi Ezan
YEŞİL ELBİSE
Yolda karşılaştığımızda, ezan okunuyordu
—Gel seni camiye götüreyim, dedim Bugün Cuma biliyorsun
Alaycı bir tavırla:
—Ben camiye gitmem, dedi Boşuna ısrar etme!
—Peki! dedim Neden direniyorsun?
—Ne bileyim işte, diye burun kıvırdı Çevrenin de tesiri var herhalde Hem pantolonumun ütüsü bozulup, dizleri aşınır diye endişe ediyorum
İster istemez gülerek:
—Herhalde şaka yapıyorsun, dedim Bunun için cami terk edilir mi?
—Ciddi söylüyorum, dedi Giyimime çok düşkünüm bilirsin Özellikle yeşil giydiğimi de…
Gerçekten de öyleydi En lüks mağazalardan aldığı elbiselerini, yeşilin bir başka tonundan seçer, her zaman jilet gibi ütülü tutardı
—Hayatında hiç camiye gittin mi? diye sordum
—Çocukken dedemle gitmiştim dedi Fakat artık gitmeye niyetim yok
Söyledikleri beni çok şaşırtmış, bu konuyu açtığıma pişman etmişti Daha sonra el sıkışıp ayrıldık
Onunla sohbetimden 2 ay sonra, kendisinin camide olduğunu söylediler
Hemen oraya koştum
Bahçedeki namaz saflarının en önündeydi ve üzerinde yine yeşiller vardı
Yanına sokulup, kısık bir sesle:
—Hani? dedim Camiye gelmeyecektin?
Sesini çıkaramadı Çünkü musalla taşının üstünde, yeşil örtülü bir tabutta yatıyordu
Bu mesaj, gunduzalp tarafından, 15.08.2012 23:13:53 itibariyle düzenlenmiştir.
