aklıma düştü demek gelmiyor içimden zira uzun uzun düşünüldü söyleyeceklerim ölüm neydi birilerinin var ama yok oluşu düşündürücü ama yetmiyor bazen doğum gibi o da bi mucize şüphesiz acısız, zahmetsiz rahat olacaksa gelsin diyemiyorsun geliveriyor sonra sen sen olmuyorsun korkmuyorum sanırdım içimi ürpertmiyordu kıyamet kopacak ahir zaman diyorlarda hiç bu günkü kadar sahici gelmemişti eskisi kadar keyif almasamda nefes almaktan yine gidesim yok burdan hayır etrafta vaz geçemem bırakamam dediğim şeyler de yok sanıyordum. varmış meğer. şaşıyorum kendime sınavı kazanmak istiyormuşum mesela sonra okul iş-güç ev belki evlilik çocuk . hani sevmiyorum ya dünyayı yinede bırakıp gitmek istemiyorum sonra burdan gideceğim yerin neresi olduğunu da bilemiyorum çokta kötü bi insan değilim diyorum en azından imanım var diyorum ne desem kar etmiyor sakinleşemiyorum ölüm değil bence sorunum ben kıyametimden korkuyorum ve biliyorum ki korkunun ecele faydası yok hadi gidelim diyen bi azrailim olsa tamam hadi gidelim nereye gidicez diyen bi fani olurum die düşünürken ne bu kafamdakiler ne ki şimdi??? 
