Bir hocam benim için çağrıştırıcın iyi çalışıyor der hep. Bazen alakasız yerlerde çalışıyor ama çoğu zaman isabet ediyor-_- Aklımda esen bir anlık şimşek ne güzel yerlere getirdi bizi şimdi. Bayılırım eski günleri konuşmaya :)
Hazır adam da bulmuşken döktürelim. Radyo işiyle sonra ilgileniriz :)
Çizgifilmlerden açıldı madem konumuz. Başlangıç müziklerine değineyim önce. Çocukken başımızda ilgilenmemiz gereken işler olmadığından dertsiz tasasız tv başına oturup çizgi filmlerin başlamasını beklediğimiz o anlarda çalan müzikleri dinlerkenki huzur gelir hep aklıma. Müzik çalar, koltuğa gömülürsün, rengarenk adamları izler durursun. Huzur ne diye sorarlarsa bunu söyliycem artık o derece.
Kahramanlarımız var sırada tabi. Kendimle ilgili yaptığım tespit şudur: her zaman ezilen karakterleri tutmuşum! Sylvester'a yaptıkları için Tweety'i affetmedim hiçbir zaman. Hep Tom'un Jerry'i yakalayıp yutmasını izlemek istedim. Road Runner'da tilki kılıklı garibimin o hızlı hızlı koşmaktan başka bir şey yapmayıp, bir de karşımıza geçip "bip biip" diye bağıran uzun bacaklı kuşu yakalayıp bağlamasını, sonra da karşısına geçip gülmesini istedim. Küçücük boyuyla koskoca kahramanları peşinden koşturan tipleri hiç sevmedim. Küçük ama zeki bir civciv vardı bir de gözlüklü. Horoz mu tavuk mu ne olduğunu anlayamadığım amcayı halden hale sokardı. Bak yine sinirlendim şimdi. Psikologların niye çocukluğa indiklerini anlamaya başlıyorum :)
Öyle işte. Buarada citizen, ilk yayınlarını bilmem ama benim izlediklerimin 20+ olmadığı kesin :)
Haydi kalın sağlıcakla.
