Küçüktüm… 7-8 yaşlarında… Babam çok üzgün geldiği bir gün anneme yakın bir
arkadaşının zamansız ölümünü anlatıyordu. Bende bu duruma ortak olmak istemiş olacağım ki;
- Baba kaç yaşındaydı amca? Diye sormuştum… Babamın cevabı;
- 40 yaşındaydı kızım daha çok gençti….
Çocukça tepkimi hiç unutamadım…
- Ee babacım bi de genç diyosun, 40 yaşındaymış işte…
Her zaman anlatırım bu anımı. Şimdi kırk yaşın arefesindeben yazıyorm:)
Çocukluğumdaki gibi düşünmüyorum tabi şimdi:) 40 yaşın ayrı bir büyüsü olduğunu düşünüyorum. Ama beni sadece bu yaştakiler anlayacaktır.
Hayat kırkında başlar… Neden mi?
Çünkü artık küçük şeyleri kafaya takıp hayatı kendine zehir etmezsin, geriye dönüp baktığında iyi kötü yapabildiklerin kar, ama yapamadıkların için hala zaman var deyip yeniden başlayabileceğin yaştır kırk yaş.
Bazıları için kariyerin en doruk yaşıdır , bazıları için emekliliğe hazırlanma yaşıdır kırk yaş. Ama bazıları için de her şeyin yeni baştan başlayacağı bir yaştır, benim gibi…
Hiç geç değil, hatta yaşanan bunca yıl zaten yaşandı ama önümüzdeki yıllar benim olabilir deyip paçaları sıvama zamanıdır kırk yaş.
Çocuklarım için geç, annem-babam için geç, arkadaşlarım için geç olabilir. Ama benim için hiçbir şey için geç değil. Hatta tam zamanı…
