ankarada örnek mahallesinde oturuyodum ozamanlar. eşimle sincana aile ziyaretine gidiyoduk. otobuse bindim eşimle şofor eşiyle binen arkadaş kartını gönder dedi tabi bende ogün serbes kartımı unutmuşum. usulca sinsice ortalara kaçtım ama şoför yine seslendi engelli arkadaşım kartını gönder diye. ben yüzsüzlük edip kimseden kart istemem huyum değildir parasıylada olsa sıkılırım adamı tanımassın tavrını o an bilemessin. neyse eşimeinmemize 1 durak kala hatun iniyoruz hazırol dedim ama otobus aşırı kalabalık bizimki duymamış. ben indim sağıma baktım hatuuun soluma baktım hatuuun sesleniyorum hatun yok. eyvaaah otobus gidiyor ta beştepeye söğüt özüne bu kesin kaybolur geride gelemez aileside aşırı düşkün ben onlara nederim diyorum ama içimdeki korkuyuda anlatamam sağabaktım solabaktım nerdeyse ağlamaklı oldum hatun yok kayboldu uçtu gitti. oan aklıma direk 153 zabıta hattı geldi ararsam yardımcı olurlar diye düşünerek aradım. otobusun kalkış saatini nerden bindiğimi falan söyleyecektim.
