Sitenin sessizliği gecenin sessizliğine karışırken 'Enlem ve Boylam'ın son bölümünü dinliyorum.

Ah Meryem Ah!
Seni neden sevemediğimi bu gece buraya yazmak istiyorum. Öğretmenler günü için şiir yazma ödevini yalnız sen ve ben yapmıştık. Mavi gözlü Türkçe öğretmenimiz ilk benim şiirimi dinlemiş ve ardından şöyle demişti; 'güzel ama biraz kısa'. Sonra sen okumuştun o uzun ve Türkçe kitabındaki benzerinden devşirilmiş şiirini. Onu da beğenmişti öğretmenimiz ve senin şiirini seçivermişti törende okunması için.

Ah Meryem Ah!

O günden sonra şiirden uzaklaşmamın nedeni olarak hep seni görmüştüm.

Ve yıllar sonra sitede düzenlenen şiir yarışması bende yeni bir heyecan uyandırdı. Sanki çocukluk günlerindeki gibi bir heyecan. Uğraştım ve yazdım. Ne sancılı bir süreçti benim için. Teknik sorunlar nedeniyle gönderemediğim şiirimin ilk kıtası şöyle idi;

'Bu günlerde her şey bana sen gibi
Aynadaki ben karşımdaki sen gibi
Yaprakları titreten rüzgarın uğultusu
Uzaklardan gelen cennetin türküsü gibi'

Ah Meryem Ah!
Artık seni affetmeye karar verdim. Anladım ki sorun sende değil bendeymiş. Şiir iki lafı bir araya getirmek değil, onu yaşamakmış.

Hani yaşar gibi okumuştun ya o gün ve başını gururla kaldırmış alkışlayan ellerin sahiplerini süzmüştün. Şiiri sen öğrettin bana.Meğer Şiir hak etmekmiş.