Bak sen! ya_leyl yeni ve üstelik sesli "Râna" adlı bir şiirini sunmuş...
Değerlendirmeme geçmeden evvel, bir kez daha dinlemek istiyorum müsadenizle. 
Şiirin edebi derinliği beni aştığı için onu bir yana bırakıyorum ama bu ya_leyl şiirlerini nasıl bunca güzel okuyabiliyor, merak ediyorum? :)
Yorumunda, bir süre sonra soğuk gelmeye başlayan popülist bir hava bulunmadığı gibi, klasik ve kuru bir okuyuş şekli de değil. Dinledikçe daha bir dinleyesi geliyor insanın.
Aklıma gelmişken...
"Enlem ve Boylam 38 (Ekim 2011)"de seneler evvel yapmış olduğumuz bir kaydı yayınladım. Orada, şiir kitabı çıkan bir arkadaşa kendi şiirlerinden birini okutturamamıştık;
"Herkesin bir işi var. Birileri yazar, birileri okur" demişti.
"Ama hem okuyup hem yazanlar da var" diye karşılık vermem üzerine;
"Onların, ikisine birden yoğunlaştığını zannetmiyorum" demişti.
Beri yandan bir diğer arkadaş şöyle demişti:
"İkisini birden yapanlar var, ama çok nadir. İkisi birden zor oluyor... Mesela Nazım Hikmet, gerçekten güzel yazıyor ama okurken sanki çocuk sesi cızırdıyor kulağınızda. Ancak Necip Fazıl, yazdığı gibi okumasını da biliyor."
İşte ya_leyl de hem iyi yazıp hem iyi okuyanlardan! Kendisini tebrik ediyorum, bir kez daha. 
Gelelim önemsediğim bir mevzu olan ses meselesine...
"Râna" adlı şiirin ses kaydı ve montajı yine amatör şartlarda gerçekleştirilmiş...
Bence ya_leyl şiirlerini çok daha kaliteli şartlarda, belki stüdyo ortamında seslendirmeli.
Gerçi o durumda okuyuşundaki ruhu muhafaza edebilir mi onu bilemem tabi. :)
