Ben de Ahmet Rasim
Dünya küçüldü, teknik hayli ilerledi. Ama buna paralel olarak dertlerimiz büyüdü, insanlık geriledi. Nezaket ve zarafet tası tarağı toplayıp güzellikler dünyasına göç etti. Tabii ki bir sürü haşarat ortalığı kapladı. “Cebi dolarlı, boynu yularlı” it kopuk takımına, şimdi de bir yandan cep telefonuyla konuşurken, diğer taraftan sokaklara tükürmeye devam eden densizler katıldı.
Adap erkan yoksulu bu heriflerin daha çok toplu taşıma araçlarında insanları rahatsız ettiklerini, kaba saba davranışlarda bulunduklarını üzülerek ve bir şey yapamamanın verdiği sıkıntıyı yaşayarak müşahede ediyoruz
Kadıköy vapurundan çıkarken, herif-i nâşerifin biri, üstad Ahmet Rasim’e bir güzel çarpar, omzunu incitir. Ünlü yazarımız can acısıyla başını çevirip bakınca adam daha da küstahlaşır, “sersem!” diye bağırır.
Ahmet Rasim Bey hiç renk vermez, güya tanıdık teşhis ediyormuş gibi, dikkatli bir şekilde baktıktan sonra sorar:
-Ne dediniz?
-Sersem!
-Öyle mi? Müşerref oldum! Bendeniz de Ahmet Rasim!
-Dursun Gürlek / Çınaraltı kitap sohbetleri-
