Her ne kadar bilgisayar programlama bilgim ileri düzeyde olsa da ve bu alanda özel sektörde çalışıyor olsam da; devlet kurumlarında çalışabilmek için, bunu belgelemek gerekiyormuş.
Özel sektörden devlet kurumlarına geçmeyi amaçlayan birkaç arkadaş, MEB onaylı bilgisayar programlama sertifikası almaya beni de ikna ettiler.
Ve Ankara'da bir özel kursa kayıt yaptırdık.
Bu akşam saat 19-21 arası Kızılay'daki kurs yerindeydik. Kurstan sonra arkadaşlar ayrılmıştı.
Ben de Öveçler'e dönecektim.
Ancak cebimde dolmuş ücretini karşılayacak para yok. Her ne kadar yanımda bir EGO kartı olsa da ve onunla amaçladığım yere gidebilecek durumdaysam da; nakit para lazım olacaktı yarına.
O yüzden, Kızılay dolaylarında kartımı kullanabileceğim bir bankomat aramaya başladım. Birkaç dakika yürüdüm; ancak bir bankomata rastlamadım.
O arayış sırasında, Öveçler'e doğru giden yolda ilerlediğimi farkettim.
O zaman aynı güzergaha devam edebilir ve yol üzerinde bir bankomat bulup para çektikten sonra, dolmuşa atlayabilirdim.
Ve yaklaşık 20 dakika sonra aradığım bankomatı buldum ve alacağımı aldım.
Şimdi dolmuşu mu beklemeliydim; yoksa dolmuş parasından tasarruf mu etmeliydim? 
Havanın fırtınalı olması, dolmuşu beklemem yönünde rol oynarken; müzik eşliğinde ritmik yürüme fırsatı, cimriliğim ve geride bıraktığım mesafe, diğer safta yer alıyordu. 
Ve karar verdim...
Epeydir sıradışı bir şeyler yaptığımı anımsamıyordum.
O halde birazcık çılgınlık, fena olmazdı.
Hem sonra, Kızılay-Öveçler arasını bir kez bile olsa, yürüyerek katetmiş olacaktım.
Halihazırda kulaklıklarımla dinlemekte olduğum müziğin sesini biraz daha yükselttim. Artık ne trafiğin ne de fırtınanın sesini duymuyordum.
Sadece fırtınanın etkisini hissediyordum. Bu, müziğe olan konsantrasyonumu bozuyor olsa da, durum çok kötü değildi yine.
İran müzikleri çalıyordu. Güzel müziklerdi; ancak o anki durumumda, birazcık farklı, deli dolu bir şarkı çalsa keşke, diye iç geçiriyordum.
MP3 çalarıma hemen her zaman hiç bilmediğim, yeni indirdiğim müzikleri yüklediğim için, parçalar hakkında bilgim yoktu. Yani başka bir çalışmayı açsam da, onu da tanımadığım için durum aynıydı.
Böyle düşünerek, dinlemekte olduğum müzikten aldığım tadı azalttığımı farkettim ve bundan sıyrılmak amacıyla; yürüme tempomu müziğe ayarlamaya çabaladım. 
Az biraz iyi gittim.
Ama askeri bölgenin etrafında yürüdüğümü farkettim. Üstelik etrafta halktan pek kimse görünmüyordu.
Şayet bir nöbetçi asker "dur!" ihtarında bulunur; ama ben duyamaz ve yürümeye devam edersem...
Kıllanmıştım... 
Bir süre böyle işkilli vaziyette yol aldıysam da; "aman sende!" dedim kendi kendime, durmazsam vuracak değil ya! 
Askerliği yeni bitirdiğim için, askerin silah kullanma yetkilerini hatırlıyordum. 
Aşağı yukarı yolu ortalamıştım.
Aslında varacağım yerin yakınlarındaki marketlere girmem, alacaklarımı taşımamam anlamına geliyor olsa da; saatin geç olması sebebiyle, o marketlerin kapanmış olacaklarına kanaat getirerek, açık gördüğüm bir markete girdim.
Tekrar yoldaydım...
Kendimi biraz yorulmuş hissediyordum.
Aşağı yukarı 20 dakikalık yolum kalmışken, yeni bir şarkı çalmaya başlıyor.
Daha ilk saniyelerde "işte bu!" diyorum; bugün özlemini çektiğim eser bu! (Shams Ensemble - Heyhaye Del)
Canlanmıştım... Ve müziğin sesini biraz daha açarak, hızla yürümeye devam ettim. 
Şarkı bitmeye yakın, ileriden genç bir bayanın yaklaştığını gördüm.
Karşımda durdu. Bunun üzerine ben de durdum, kulaklığın birini çıkardım, söylediklerine kulak verdim.
"Bozuk paranız var mı?" diye sordu.
"Yok!" diyerek hemen kestirip kapatmış ve yürümeye davranmıştım ki;
"Dolmuş ücreti kadar para" deyişi üzerine tekrar durdum...
Aslında pek dilenciye de benzemiyordu.
Elimi cebime attım ve dolmuş ücreti kadar bozuk parayı çıkarıp ona uzattım ve yoluma devam ettim, onun teşekkür sözünü duyarak.
Dolmuşa binmeyerek tasarruf sağladığımı düşündüğüm para elimden gittiği için kendimi hafif kötü hissettiysem de; parayı vermemiş olma ihtimalimi ve öyle bir durumdaki olası huzursuzluğumu düşününce, kendimi iyi hissettim. 
Ve beni heyecanlandıran eseri tekrar başlatarak, hızla yoluma devam ettim...
Müzik biterken; benim de yaklaşık 70 dakikalık yolum bitmiş bulunuyordu. 
