Aslında oyalayabilecek şeyleri ödül kabul etmek ve oyalayan şeyleri asıllar bitmeden yasaklı tutmak iyi bir yol...

Temelde çalışmalarımızın ruhunu ayakta tutan "değer bilinci" ya da "öncelikleri belirleme" tabir edilen yüksek tutulacak gayelerin gayretlerini layık oldukları yerden indirmemektir.

Bu ruh gayelerimizdir; her hedefin bir kıymeti olduğuna göre, her çalışma meyvesine göre sıraya konulmalı.

Bariz örneklerden birisi: Geceye doğru yorgun baygın vaziyette evinize ulaştınız. Önünüzde yapmanız gereken muhtemel işler şunlar: Vakit vazifesinin edası, okunacak sayfalar, düzenlenecek bir liste, bir sonraki programın hazır edilmesi, vb.

Liste uzayıp gidiyor ama en büyük meyveyi hangisi veriyor? Sonra hangisi? Sonra?

En büyük meyveyi vakit vazifesi veriyor. Sonra okunacak kitap, sonra liste, sonra program. Program 1 günlük kâr iken, vazifeden uzun, geniş parlak bir sonuç geliyor.

İşte burada oyalanma hissi devreye girer ve en büyük meyveyi kaçırmamıza neden olur. Bize hayıflanmak ve çökmüş bir içtenlikle yola devam etmeye çırpınmak kalır. Bu hayat kendini tekrar ettikçe insan başarısızlığa, kapasite darlığına ve geri dönüşü zor bir yola zorlanır.

Olması gereken durumda ne elde ediyoruz?

1 - Amaçlarımız en önemliden itibaren elimize geçiyor. Harika!
2 - Büyük bir iç huzuru. Aradığımız şey!
3 - Yüksek amaçlarınızdan gelen işlerinizdeki pay hızlı halledildiğinden öğrenme-gelişme seyri pik yapar. Dehaya yol açılıyor!
4 - Aynı işteki süreklilik ve ihlas ayrı bir derinlik katar ve erişilmez başarıların önünü açar. İhlâs en büyük bir vesile! En keskin bir tarz!

Sevgili CAMBAZ ve Sevgili M1GİN, yazıya yorum kattığınız için çok teşekkür ederim! Yeni yorum ve katkılarınızı bekliyoruz!