Gerçekten de annemizde beğenmediğimiz,eleştirdiğimiz şeyleri yaşımız ilerledikçe yapmaya başladığımızı görüyoruz. Annemin bana sinirlendiğinde veya öğüt verirken söylediklerini ben şimdi oğullarıma söylüyorum. Söylerken farkediyor,oğullarıma sezdirmemeye çalışarak kendi kendime gülümsüyorum. O an kendi yerimde sanki annemi görüyorum.Allah başımızdan onları eksik etmesin.Yaşımız kaç olursa olsun dara düştüğümüzde gideceğimiz,dertleşeceğimiz,danışacağımız ,bizi her halimizle seven başka kim var ki?
