Hayret yurdunu terkedeli ya da her şeyi olağan görme ve kanıksama hastalığına yakalanalı beri hayret semtimize uğramıyor malesef ki hayretimiz olmazsa ne'miz kalır geriye?

Sezai Karakoç'un;

"Ülkendeki kuşlardan ne haber vardır
Mezarlardan bile yükselen bir bahar vardır
Aşk celladından ne çıkar madem ki yâr vardır
Yoktan da vardan da öte bir Var vardır
Hep suç bende değil beni yakıp yıkan bir nazar vardır
O şarkıya özenip söylenecek mısralar vardır
Sakın kader deme kaderin üstünde bir kader vardır
Ne yapsalar boş göklerden gelen bir karar vardır
Gün batsa ne olur geceyi onaran bir mimar vardır
Yanmışsam külümden yapılan bir hisar vardır
Yenilgi yenilgi büyüyen bir zafer vardır
Sırların sırrına ermek için sende anahtar vardır
Göğsünde sürgününü geri çağıran bir damar vardır
Senden umut kesmem kalbinde merhamet adlı bir çınar vardır."

diyerek ümit kapısına dayanması gibi sayın yazar da son dört satırda 'ne mutlu' diyerek sadrımıza umut tohumlarını ekiveriyor... Teşekkürler...