Önemligiller:
Yanındaki arkadaşına veya herhangi bir yakınına bütün minibüsün duyacağı şekilde çok önemli saydığı fakat saçmalıktan ibaret olan dertlerini hararetli bir şekilde anlatırlar. Genelde ağlamaklıdırlar. Yaşlı minibüs sakinleri tarafından kınanır, diğerleri tarafından sessizce
ayıplanırlar. Aralıksız tepelenesicedirler...
Ucuz kahramangiller:
Ağzına kadar dolu arabaya inatla müşteri almak isteyen şoförlere ve ablası yaşındaki kıza yer vermeyen çocuklara ilk önce onlar bağırırlar. Doğaları gereği kayıtsız kalamazlar. Hele ki ayakta kaldıklarında çok daha tehlikeli olurlar. Huzurlu bir yolculuk için bu tiplere yer vermekte fayda vardır. Oturtulasıcadırlar...
Tekerlek üstücügiller:
Hiç hazzetmemelerine rağmen her otobüse binişlerinde muhakkak tekerlek üstündeki tekli koltuğa otururlar. Ve her seferinde hoplayıp zıplarken yer değiştirmiş organlarıyla inerken şoföre bol bol küfrederler. Pek anlaşılmayan bir yapıları, enteresan bir kimyaları vardır... Anlam verilemeyesicedirler...
Numaracıgiller:
Genellikle okul üniformalı genç arkadaşlardır. İkili hatta mümkünse bulabildikleri yedili koltukların cam kenarında iki büklüm uyuma taklidi yaparlar. Tek istekleri ulaşılamayacak bir koltuğa oturup kaldırılmamaktır. O ulaşılmaz boş koltuğa oturabilmek için bütün otobüs modelleri üzerinde ihtisas yapmışlardır. Her tip otobüsü/minibüsü avuçlarının içi gibi bilirler... Uyandırılasıcadırlar...
En arkacıgiller:
Biner binmez arkaya doğru uzamak isterler. Gidecek 2 santim yer olmasa bile "beyler, arkaya doğru sıkışır mısınız?" diye bağırırlar. Diğer insanlar onlar için sadece birer engeldir. Onları çekiştirerek ve aşarak bir şekilde arkaya varıp rahatlarlar. Huzuru neden orada buldukları bilinmez... Yol açılasıcadırlar...
