10 Mayıs Medine’ye gidiş tarihimiz olarak belirlendi. Yani 9’u 10’a bağlayan gece son tavaflarımı yapacak, son kez sabah namazımı kılıp, Kâbe ile vedalaşacağım. Saat 00, içim burkularak Harem’e gidiyorum. Kapıdan girerken kendimi misafir gibi hissediyorum.13 gündür evime giriyordum, birden misafir oldum. Son beş tavaf, yani Kâbe’nin etrafının son kez 35 defa dolaşılması. İlk dört tavaf daha rahatım, daha vaktim var. Son tavafa niyet ederken nefesiniz sıkışmaya, gözlere yaş hücum etmeye başlıyor. Adımlarınız karıncalarla yarışır hızda. Yanınızdan geçenleri kıskanmaya başlıyorsunuz. “Acaba kaç gün daha buradalar?”
Başım sola dönük, gözümü ayırmadan Kâbe’ye bakıyorum. Boynumda hissettiğim keskin acı bile umurumda değil. Gündüz yolda dinlenirim.4,5,6 ve 7 son şafta girdim. Bitti. Son şaftı tekrar nasip olması için dua ve niyaz ile geçirdim. Nasıl bir ayrılık duygusu bu Allah’ım!
Yok, daha niyetim yok. Kenara çıkıp, tenha olan bir merdivene oturup seyre dalıyorum. Ne güzel bir ibadettir, Kâbe’yi seyretmek. Gözünüz, kalbiniz ve Kâbe arasında bir hat çekiliyor. Araya hiçbir dünyalık duygu, şeytan, kibir hiçbir şey giremiyor. Dakikalar geçiyor, soğuk mermerde kıpırdamadan oturuyorum, ne bir uyuşma hissi, ne bir rahatsızlık. İçimdeki huzuru şuan ben bile kendime tarif edemiyorum. Gözyaşlarınız siz bir çaba harcamadan akmaya devam ediyor.
Namaz vakti geldi. Ezanın okunmasını bile bencilce istemiyorum. Ne kadar geç o kadar iyi benim için. Neyse ki orada sabah namazları en uzun surelerle kılınan namaz.
İmamın sesini beynime kazımak istercesine kendimi vererek kılıyorum.
Sonuçta ne kadar uzun da olsa namaz bitiyor. Ayrılık vakti geliyor. İleri attığım her adımda durup dönüyor Kâbe’ye bakıyorum. Sonra tekrar bir adım atıyorum. Bu Kâbe gözden kayboluncaya kadar iççekişlerle devam ediyor.
Sonra mecburi sisteme dönüp valiz toplamaya başlıyorum. Tek tesellim Resulüme kavuşacak olmam.
