Üniversitedeyken "Bilim Sanat Vakfı" nın o muhteşem seminerlerinden bazılarına katılıyordum. İbrahim Zeyd Gerçik'in "İletişim Psikolojisi" isimli dersi de, kendine özgü tarzıyla acayip lezzetli geçiyordu, ki hala öyle.(İstanbul'da olanlara tavsiye ederim.Güz ve İlkbahar dönemleri olmak üzere iki dönem, haftada bir ders. Katılım ücretsiz :))  

Ne diyeceğimi unutmayayım :) İşte İbrahim Hoca yine birgün her zaman olduğu gibi müzik dinletmeye başladı. Muhteşemdi. Sessizliğe bürünen salonda herkes dinlediği o aynı müzikte kendi senaryosunu yazıyor, kendi hikayesini canlandırıyordu gözünde. Çalan müzik Kıtaro'nundu. O sene öğrenmiştim bir kaç parçasını.

Müzik dinlerken, çok sevdiğim bir parçaysa eğer, sadece dinliyorum. Bitene kadar tek işim onu dinlemek oluyor. Enstrümantal olsa bile.
Diyeceğim o ki; böyle müzikleri dinlerken ders falan çalışamazdım. Aynı müzik herkeste aynı etkiyi yaratmıyor yani :) Galeyana getiren parçalar hariç:)

Selametle...