Engel tanımayanlara selam olsun,

Araba kornası,şehir uğultusu ve kirli çamaşırlar eşliğinde yapılan kaydın kahramanlarına başka nasıl selam verebilirdim bilemedim.

Vakit akşam ise ve evde kimseler yoksa ışıkları söndürür,gözlerimi de sıkı sıkıya kapar evin içinde dolaşmaya başlardım.Yeri değişmiş bir sehpa ya da sandalyeye çarptığımda,ayağımdaki acının etkisiyle göz kapaklarım hemen eski durumuna dönerdi.Kısa süreliğine de olsa kör olmayı hiç
beceremedim.O zamanlar insanın yaşamadığı durumu anlayamayacağına kanaat getirmiştim.Özellikle de engelli durumlar için..

Erdal Bey yazdığı hikayede yaşamadan anlatmayı başarmış.Tebrik ediyoruz;anlamayı başardığı, bunu yazıya aktardığı ve ödül aldığı için.

Kördüğüm,körnokta, körbıçak, görmeden aşık olmak,bir küçük dünyam var benim.....zihnimde uçuşup dururken 'acaba gerçek kör biz miyiz?' diye düşünmeye başladım.