Uzun zamandır (belkide yıllardır) müziğin insandaki etkisi üzerine düşünüyorum.

Yukarıdaki listenin neredeyse tamamını dinlemiş durumdayım.

Her müzik eseri farklı bir yöne, farklı bir yürüyüş, ruh için.

Mesela, Çar Newa'dan Kuro Were yi dinlerken; sıcak bir yaz gününde, parasız ama mutlu bir turist olarak Akdeniz in şehirden uzak tali yollarında yürüyor, denize ulaşmak için can atıyorum,ağaçlar yeşilken yerdeki otlar sıcaktan biraz kavrulmuş, yoldan geçen arabalar toz bulutları bırakıyorlar ardlarında, aç ve susamış olarak yürüyor ve yürüyorum...Ve işte deniz uzakta tüm güzelliğiyle beliriyor,adımlarım hızlanıyor, kavuşuyorum denize...

Bir başkasında savaş sahneleri, aşk acıları, çocuksu sevinler, ilahi yakarışlar..

Aslında ruh, müziği kullanıyor, Onu amaç olarak değil araç olarak görüyor,arayışlarını sonlandırmak/ hedefine ulaşmak için.Bu noktada hayaller sadece bir avuntu olarak kalıyorlar.

Hz. Mevlana yı biraz biraz anlamaya başlıyorum galiba. Çarşıdan şeçerken, altın ustalarının çekiç seslerini duyduğunda semaya durmasını...O 'atlama taşı' olarak müziği keşfetmişti.Müziği (belkide) yalnızca semaya durana kadar duyuyor, sonrasında müzikde kayboluyor,çarşıda,maddi hayat da,bedenide...

Hani analatılır ya, son derece yakışıklı bir delikanlı, sonderece değerli mücevherlerin bulunduğu bir dükkanda çok güzel kadınlara mücevher satmakla görevlidir.Ama o, ne mücevherlerin ne güzel kadınların ne de kendinin farkındadır.Yalnızca ilahi aşk ile meşguldür.  

(Yazının burasında saati farkettimde, müzik insana zamanı da unutturuyormuş.Acaba diyorum yarın dişçiye giderken bu müziklerden bir demet götürsem,o korkunç aletleriyle dişimi oymayı unutup beni salıverir mi?

Kim demiş dişçiden korktuğumu?)