__İNSANCIKMIŞ__
Ve gecedeyim...
Yıldızlar bugün şehre küsmüş..
Hiçbiri görünmüyor...
Belkide birşeyler anlatmaya çalışıyorlar..
Bir yıldız olmak ne güzel..
Sürekli parlıyorsun...
İnsanlar yıldızlara bakarken hep güzellikler düşünürler...
Acaba onlarında dertleri var mıdır??
Hem dertleri olsa bile farkettirmezler...
Onların parlaklığı dertlerindendir...
Tıpkı aydınlık yüzler gibi...
Yani Mü'minler..
Onlarında bir tek derdi vardır..
O derttir..aşları,suları..
Ona tutunarak yaşarlar...
Ve bu yaşayışları yüzlerine yansır...
Adeta bir papatya gibi..
Bende olabilseydim bir papatya...
ama papatyayı taşıyamıyorum bile...
İçimde umutsuz rüzgarlar esiyor...
Kelimeleri yerli- yersiz kullanıyor kalemim..
Kelimelerin kalplerine inemiyor...
Kalp atışlarını duyamıyor...
Batıyorum dışıma halbuki ben içe batmayı hayal etmiştim...
OLMADI...Hayaller uçtular..Bıraktılar beni...
Avucumda bir damla gözyaşı kaldı...
Hayallerim ve umutlarım bana el sallıyor...
NOKTALANDIM...
neden böyle oldu? neden?
Kader-teslimiyet-insan üçgeninin ortasındayım...
Kader denilen şey ne garip...zor ama muhabbetli...
inanmakla..Rabbine sunduğun hediyeler..
"Neden böyle oldu" demeden yaşamak...
Kalbinin kelimelerinin kalbine değmesi...
Ve kutlu kelimenin "ALLAH" kelimesinin kalbindeki anlam sırrı...
Ne güzel olurdu tüm bunları yaşamak...
Ben yaşamadım...yaşayamıyorum...
Basit ve sıradan bir dünyanın basit üyelerinden bir tanesiyim...
Böyle basit bir hayatla,hakiki yaşama nasıl adım atacağımı bilmiyorum...
Halbuki....
Hz. Hatice-tül Kübra'nın sadakati,
Hz.Meryem'in iffeti,
Hz.Aişe'nin aşkını isteyen BEN...
Şimdi basit bir yaşamla yaşadığımı zannediyorum..
Aslında ben ölüyorum
Ya da..hayır...
BEN ÖLDÜM.................!!
