Seyrettiğim İran filmlerinin en beğendiğim özellikleri bir defa kurgusu,hiçbir zaman görselliğin fıtri olanın önüne geçmemesi ve ancak dikkat sahiplerinin farkettiği gibi kalbin anlayabileceği bir dil kullanması.Hele geçenlerde Asghar Farhadi'nin ''Jodaeiye Nader az Simin'' adlı filmi meraklılarına mutlaka tavsiye edilir.(Ben henüz ödüller almadan seyretmiştim ki ödül almış veya almamış olması bendeki yerini hiç değiştirmez)
Asıl adı Khaharane Gharib olan bu filmin orijinalini seyretmiş olsam elbette daha çok detaydan etkilenirdim ama ne kadar zaman geçtiğini bilmediğimiz bir ayrılıktan sonra yer değiştirip annesinin yanına gelen kardeşin uzun süredir içinde taşıdığı özlemle bir an da annenin ellerini öpmeye başlaması içimi bir hoş etti!!!
Müzikleri konusunda birazcık araştırma yaptım ama pek verimli bir sonuç çıktığı söylenemez sadece piyonada babnın çaldığı parçayla ilgili olduğunu sandığım bir parça buldum,sanırım filmde kullanılan değişik bir versiyonudur diye düşünüyorum,gerçeği öğrenene kadar bunla yetinmek gerektiğini sanıyorum kendi adıma tabi :)
İkisi de ayrı güzel sanki,ben karar veremedim hangisi daha hoş.
Filmin başında geçen arkadaşlıkla ilgili sözler ne kadar sahici,duru bir ifade taşıyor,
''Arkadaşın sadakati
Kalbin acısını alır götürür
Kalp canlanmaya başlar
Onun için bana arkanı dönme
Bana arkanı dönme
Elini yavaş yavaş benim elime ver
Kalbimizin tekrar canlanması için
Bana arkanı dönme''
Keşke bunu ve diğer stüdyoda geçen harika parçayı bulabilseydik!
Son olarak şunu söyleyim,belki belki belki bir gün Khosro Shakibaei ile ilgili çok hoşunuza gideceğini sandığım bir sürpriz yapabilirim :)
Bu mesaj, m1gin tarafından, 01.06.2012 03:16:34 itibariyle düzenlenmiştir.
