Engellenenler

Pazar günü şehir dışında bulunan dedemlerin evine çiçeklerini sulamak amacı ile gittim. Aynı sokakta oturduğumuz için sadece anahtarları alıp çıktım evden. Vakit mi? Akşam namazından sonra. Çiçek sulama işi bitip tam evden çıkacaktım ki elektrik kesildi.

Birkaç dakikadan gelir düşüncesi ile beklemeye başladım. Ancak nafile 45 dakika geçmiş olmasına rağmen hala elektrik gelmemişti. Evde mum bulamamış,bulduğum yarım kutu kibriti acil durumlar için saklıyordum! Evde yanık olan lambaları ertesi gün gelip söndürmeyi düşünerek evden ayrılmaya karar verdim. Dedemlerin evi 8. kattaydı ve ben hala mum bulamamıştım.

Besmelelerle evden çıktım. El yordamıyla kapıyı kilitledim. Sürekli asansörü kullandığım ve orada yaşamadığım için merdivenin şekli benim için yabancıydı. Bir kibrit yakarak trabzana ulaştım. Sadece 6 kibritim kalmıştı,kibriti yakmak için elimi trabzandan çekmek yerine karanlıkta sürekli trabzana tutunarak inmeye karar verdim.

Vakit iyice geç olduğu,birde hiçbir ışık kaynağı olmadığı için gözüm kapalı mı açık mı fark etmiyordu. İnsanın bulunduğu ortama uyum sağlayıp gözün karanlıkta görmesi için çok  hafifte olsa ışık gerekiyormuş bunu anlamış oldum.

Temkinli adımlarla ilerlemeye başladım,önce omzuma çarpan birşey farkettim ki, bilinmezliğin korkutucu yanları oluyormuş.Oldukça heyecanlandım.Fakat çarpan şeyin emniyet için yapılan ikinci bir demir kapı olduğunu ve açık durduğu için çarptığını anlayıp rahatladım. Bunun için bir kibrit harcamış olsamda değerdi.

Alt katlara ilerledikçe elimde biriken kiri hissedebiliyordum.Nasılsa herkes asansörü kullanıyordu, trabzanı temizlemeye ne gerek vardı.Kapıcının bahanesi sanırım buydu.7 kat bitene kadar karşıma yere  yatırılmış yaklaşık 1.75 lik banyo kazanı,bisiklet,çöp kovası gibi engeller çıktı.

En kötüsü 1.katta elektriğin gelmiş olması.Zemine inip tekrar asansörle 8. kata çıktım eve girip yanık kalan lambaları söndürdüm.

Böyle bir durumda ilk aklınıza gelen göremeyen insanlar. Yıllar önce aldığım bir tavsiye ile zaman zaman bazı işleri yaparken gözlerimi kapatırım.Esas amaç şükr edebilmek. İkinci amaç ise beyni ve el yeteneğini geliştiren bir alıştırma olması. Göremeyen, yürüyemeyen, konuşamayan ya da daha farklı durumda ki insanlar için engelli ifadesi kullanılır ki ben bunu kabul etmiyorum ve zaten kullanmam .

Pazar günü de daha iyi anladım ki onlar engelli değil engellenen.
Onların önüne engelleri biz koyuyoruz. Birkaç dakika görme işlemini yitirdim. önüme engeller, kirli trabzanlar çıktı.
Sokağa çıkmadım, otobüse binmedim, alışverişe, sinemaya gitmedim.Bununla yaşamak zorunda kalanlar ne yapıyor.
O 8 katı nasıl iniyor? Tekerlekli sandalye ile caddeyi nasıl geçiyor? Evine nasıl gidiyor?
Onların önüne engelleri kim koyuyor? Kimler o engelleri kaldırmak için çaba harcıyor?
Ben şimdiye kadar onları engelleyen bir faaliyette bulundum mu acaba?
Kuzenim doğuştan beyin felçli ve yürüyemiyor. Maddi imkanlar nedeniyle çokta bu sıkıntılarla yüzleşmedi, sokakta hiç yalnız dolaşmadı mesela.
Ancak sadece ilkokulu okuyabildi. Çünkü okul yönetimleri kolaylık sağlamıyordu o zamanlar.

ÖNCE KAFAMIZDA Kİ ENGELLERİN KALKTIĞI, ENGELLENENLERİN KALMADIĞI BİR TÜRKİYE VE DÜNYA'YA KAVUŞMAK DİLEĞİYLE.